เรามีศักยภาพสารพัด แต่เรามักไม่รู้ว่าเรามีจนกระทั่งมีคนชี้ให้เราเห็น ข้าพเจ้าอยากจะเรียกสิ่งที่มาเตือนสติเช่นนี้ว่า “นาทีพุทธะ” กล่าวคือ มันเป็นชั่วขณะที่เรา “ตื่นขึ้น” อาจจะเรียกได้ว่าตื่นจากความฝันซึ่งเป็น “ความระลึกรู้ที่ผ่านการปรุงแต่ง”

“นาทีพุทธะ” เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าตอนที่ข้าพเจ้าเดินทางไปตระเวนสอนเป็นครั้งแรก เหตุเกิดที่แคลิฟอร์เนียเมื่อใครๆ รบเร้าให้ข้าพเจ้าออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำ ข้าพเจ้าไม่อยากไป แต่เจ้าของบ้านได้จัดแจงจองเวลาไว้ให้แล้วที่สโมสรใกล้บ้าน ที่นั่นมีสระว่ายน้ำขนาดเท่าสระโอลิมปิก ข้าพเจ้ากระโดดลงไปในสระและประสบความสำเร็จในทันทีกับการว่ายอยู่ใต้น้ำ ซึ่งแปลว่าข้าพเจ้าจมดิ่งลงไปเหมือนก้อนหิน ข้าพเจ้าพยายามแหวกว่าอยู่ในน้ำ แต่ยังไม่ถึง 1 นาทีก็ทนไม่ไหว แขนขาหมดแรง และกลั้นลมหายใจต่อไปไม่ไหว ข้าพเจ้าบอกตัวเองว่า “เอาล่ะ เรามันเคร่งเครียดเกินไปเพราะอยากจะทำให้สำเร็จ ดังนั้นข้าพเจ้าจึงลองผ่อนคลายกล้ามเนื้อทั้งหมด แล้วลอยขึ้นมาที่ผิวน้ำ และก็สำเร็จอีกนั่นแหละ ก็จมไง”

แล้วทันใดนั้นข้าพเจ้าก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ตอนเด็กๆ ข้าพเจ้าเคยว่ายน้ำในสระเล็กๆ ใกล้บ้าน เป็นสระที่ไม่ลึกมาก และข้าพเจ้าก็ไม่ได้ว่ายท่าสวยอะไร ก็แค่ท่าหมาตกน้ำ

คนที่พาข้าพเจ้ามาที่สโมสรรู้สึกทึ่ง “ทีแรกท่านจมน้ำ แต่แค่ประเดี๋ยวเดียวท่านก็ว่ายได้ ท่านทำได้อย่างไรครับ”

“อาตมาก็แค่จำได้” ข้าพเจ้าตอบ “ทีแรกอาตมาสับสนเพราะสระมันใหญ่ แต่แล้วอาตมาจำได้ว่าอาตมาว่ายน้ำเป็น”

ประสบการณ์นี้แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็เหมือนกับการระลึกได้ว่า เรามีศักยภาพและมีพลังของธรรมชาติพุทธะ ลึกลงไปในตัวเรามีความสามารถที่จะเข้าถึงปัญญาอันไม่มีขีดจำกัด เรามีศักยภาพที่ไร้ขอบเขต และมีความเมตตากรุณาอันไม่มีประมาณ เพียงแต่เราจำไม่ได้ว่า เรามีความสามารถนี้ จนกว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ “ถ้าไม่ว่ายก็จมน้ำตาย”

– ท่านมินจูร์ รินโปเช
จากหนังสือ “เบิกบานด้วยปัญญา”

We're endowed with capacities that we frequently fail to recognize until they're pointed out to us. These reminders are what I like to call “buddha moments” –– opportunities to wake up, so to speak, from the dream of conditioned awareness.

I experienced one such buddha moment during my first teaching tour in California, when people urged me to swim as a form of exercise. I didn't want to go, but my hosts had already set up an appointment at a local club, which was outfitted with an Olympic-sized pool. I jumped in and was immediately a success –– at swimming underwater: which is to say, I sank like a stone. I kept trying to push myself along underwater, but I couldn't last for more than a minute. My arms and legs got tired and I couldn't hold my breath. “Okay,” I figured, “you're being too tense, trying to accomplish something.” So I let my muscles relax completely, floated up to the surface, and again was successful –– at sinking.

Then I remembered something: As a child I used to swim in a small pond near my home. It was not a very deep pond, and my swimming style wasn’t exactly what you’d call elegant –– just flapping along dog paddling.

The people who’d brought me to the club were amazed. “One minute you were sinking,” they said, “and the next minute you were swimming. How did you do that?”

“I remembered,” I answered. “For a few moments I was confused by the size of the pool. Then I remembered that I could swim.”

This experience is similar –– perhaps on a small scale –– to the recollection of the power and potential of buddha nature. Deep within us lies the capacity for boundless wisdom, capability, and compassion. We tend not to remember our ability until we're thrust into sink-or-swim situations.

– Mingyur Rinpoche
from the book “Joyful Wisdom”

ธรรมชาติพุทธะมิใช่ชื่อเรียก อีกทั้งมิใช่คุณลักษณะพิเศษเฉพาะตัวของพระสมณโคดมพุทธเจ้าหรือผู้ปฏิบัติชาวพุทธทั้งหลาย ธรรมชาติพุทธะมิใช่สิ่งที่จะสร้างขึ้นได้หรือจินตนาการได้ หากแต่เป็นหัวใจหรือคุณสมบัติแก่นแท้ที่มีอยู่ในสรรพสัตว์ทุกผู้ทุกนาม เป็นศักยภาพอันไม่มีขีดจำกัดที่จะกระทำ เห็น ได้ยิน หรือรับรู้สิ่งใดก็ได้ ด้วยธรรมชาติพุทธะนี้เอง มนุษย์จึงสามารถเรียนรู้ เติบโต และเปลี่ยนแปลงได้ด้วยตัวเอง

– ท่านมินจูร์ รินโปเช
จากหนังสือ “เบิกบานด้วยปัญญา”

Buddha nature, however, is not a formal title. It’s not a characteristic exclusive to the historical Buddha or to Buddhist practitioners. It's not something created or imagined. It’s the heart or essence inherent in all living beings: an unlimited potential to do, see, hear, or experience anything. Because of buddha nature we can learn, we can grow, we can change. We can become buddhas in our own right.

– Mingyur Rinpoche
from the book “Joyful Wisdom”

“ยิ่งมีสติมากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งมีความกรุณาง่ายขึ้นเท่านั้น”

– ท่านมินจูร์ รินโปเช

“The more mindful you become, the easier you'll find it to be compassionate.”

– Mingyur Rinpoche

เราทุกคนล้วนเป็นพุทธะ เพียงแต่ไม่ตระหนัก ท่าทีที่เรามองตัวเองและโลกรอบตัวถูกจำกัดด้วยปัจจัยทางวัฒนธรรม การเลี้ยงดูจากครอบครัว และประสบการณ์ส่วนตัว นอกจากนี้ยังมีปัจจัยพื้นฐานทางชีววิทยาที่ทำให้มีความโน้มเอียงที่จะแยกแยะและเปรียบเทียบประสบการณ์ปัจจุบัน ความหวังและความกลัวต่ออนาคต กับความทรงจำในอดีตที่สั่งสมเอาไว้ในคลังของระบบประสาท

เมื่อเราตัดสินใจลงมือฝึกปฏิบัติเพื่อให้ระลึกรู้ธรรมชาติพุทธะในตัว เราจะเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงในแต่ละวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ อะไรที่เคยกวนใจเราจะค่อยๆ เบาบางลง เราจะค่อยๆ ฉลาดขึ้น ผ่อนคลายมากขึ้น และมีใจที่เปิดกว้างยิ่งขึ้น เราจะมองอุปสรรคว่าเป็นโอกาสให้เราเติบโต เมื่อมายาคติที่ว่า “ตัวฉันมีข้อจำกัดและเปราะบาง” เริ่มจางคลาย เราจะพบว่า แท้ที่จริงแล้วลึกๆ ลงไป เรามีความสง่างามอย่างแท้จริง

ที่วิเศษที่สุดก็คือ เราจะมองเห็นศักยภาพของตัวเอง และเริ่มมองเห็นศักยภาพนั้นในคนอื่นรอบๆ ตัว

– ท่านมินจูร์ รินโปเช
จากหนังสือ “เบิกบานด้วยปัญญา”

We're all buddhas. We just don't recognize it. We are confined in many ways to a limited view of ourselves and the world around us through cultural conditioning, family upbringing, personal experience, and the basic biological predisposition toward making distinctions and measuring present experience and future hopes and fears against a neuronal warehouse of memories.

Once you commit yourself to developing an awareness of your buddha nature, you'll inevitably start to see changes in your day-to-day experience. Things that used to trouble you gradually lose their power to upset you. You’ll become intuitively wiser, more relaxed, and more openhearted. You'll begin to recognize obstacles as opportunities for further growth. And as your illusory sense of limitation and vulnerability gradually fades away, you'll discover deep within yourself the true grandeur of who and what you are.

Best of all, as you start to see your own potential, you’ll also begin to recognize it in everyone around you.

– Mingyur Rinpoche
from the book “Joyful Wisdom”